Damdamin

2016 was a rough year to me.

January. I remember accompanying La Mudra to the hospital for her regular check up. Mataas ang sugar level niya. We don't want Insulin, we just want medicine intake. Takot si mama sa turok at ako... takot sa laki ng gagastusin. I never thought na mas lalaki pala ang problema.

Good Friday, nag-Visita Iglesia ako. Pag-uwi ko, wala si La Mudra. Galing sa ospital, nagpa-emergency dahil sa sama ng pakiramdam. Gusto na siyang i-prepare sa dialysis pero humindi siya. Binili ko na lang lahat ng gamot na inireseta sa kanya. Pero patuloy ang pagmanas ng mukha niya at pamumutla. Pa-check up ulit. No choice kundi magpatingin sa Nephrologist. 

Buwan ng Mayo nang ma-ospital siya sa UST. Napababa naman ang creatinine (toxic sa dugo) na sanhi ng kanyang pamumutla at ipinayo na maghanda na kami para malagyan siya ng access for dialysis. We decided to have a 2nd opinion sa National Kidney Hospital. 'Yun din ang payo.

June. Na-operahan si La Mudra sa braso for the access at sa leeg dahil need na i-emergency dialysis. Pumila ako sa PCSO at iba't ibang pulitiko para manghingi ng tulong.

July. Tuloy lang sa paghingi ng tulong. Lahat gagawin ko for the most important woman in my life. Tuloy din sa pagdasal. Nagmamakaawang pagalingin siya at 'wag munang kunin. July 19, na-stroke si Mama habang dina-dialysis. Sa awa ng Diyos, agad siyang naka-recover dito.

August. Imbes na gumanda ang pakiramdam, mas lalong nanghina si Mama. Nadagdagan ang sakit niya dahil sa hemorrhoids. Naisugod sa ER pero pinauwi lang kami. Niresetahan ng ointment. Katulong ko ang aking pamangkin sa pag-aalaga at pagbuhat kahit saan kami magpunta.

September. Nagpayakap ako kay Mama. Hirap na hirap na daw siya. 

October. Hindi na siya halos kumakain. Kahit anong bilhin at iluto namin na gusto niya, tinitikman lang niya. Ang sakit sa puso na makita siyang namamayat.

November 8. Pinakamadilim na araw sa buhay ko. Tuluyan na siyang kinuha ng langit. Walang kasing sakit. Hindi kayang isulat ang sakit na naramdaman ko.

***

Sa tuwing nagsisimba ako, naiiyak ako. Kapag maisip ko lang si mama, kahit saan ako abutan ay naluluha ako. Tatlong beses ko na siyang napapanaginipan. Sa tuwing maiiyak ako sa panaginip, nagigising ako. Parang sinasabi niya na ayaw na niya akong umiyak. 

Sa kapatid ko muna nag-Pasko at Bagong Taon ang pamangkin ko. Mas pinili kong magtrabaho. Baka kasi magsuot ako ng gown gawa sa sinturon ni hudas at koronang gawa sa Goodbye Philippines. CHAROT!

There are so many times na naisip ko nang itigil ang pagsulat. Wala na naman akong bagong maibahagi sa inyo. Baka na-outgrow ko na rin ito at iba na ang gusto kong gawin. Pero sa kaloob-looban ng damdamin ko, gusto ko pa rin itong ituloy. Hindi man ako kasing aktibo at kudaera tulad ng dati, I will still write. Because I want to. Because this place is already part of me. 

Thanks for sticking with me through thick and thin, mga ateng! Even though I'm eleven days late...

HAPPY 7th YEAR ANNIVERSARY, 

TODO SA BONGGA!