Walang kasama

Nakasanayan ko nang sumakay ng elevator paakyat ng MRT. Nakakasyogod kasing umakyat ng hagdan dahil magpapawis ang iba't ibang parti ng aking wankata. Baka ma-turnoff ang mga boys kapag naamoy ang tunay kong halimuyak. Halimuyak ng katulad ng sa kanila. CHOS!

Kahapon, todo antay ako sa ground level ng Magallanes station dahil ten kiaw years bumaba mula sa 3rd floor ang elevator. Apat kaming nag-aantay. Sa wakas, bumukas ang pinto ng langit. Pagpasok sa loob, biglang nagsalita yung isa naming kasabay. Ambilis magsalita at ang lakas ng boses. Inisip kong baka may kausap sa phone. Tweynti kiaw years bago umandar ang elevator. Bonggang talk pa rin si kasabay. Narinig kong binanggit niya ang lugar kung saan ako nakatira kaya napalingon ako sa kanya. Tumingin din siya sa akin. Nakita kong wala siyang ketay na hawak o headset na nakalagay sa tenga. Sa gulat ko, iniwasan ko siyang tingnan. Pero baka naman namamalikmata lang watashi kaya tiningnan ko siya ulit. This time, mas malakas ang boses niya. Wa-i talaga siyang cellphone. Dito ko na naisip na nagdedeclamation mag-isa si ateh.

Well, hindi ko masasabing ateh siya sa pananamit at itsura kasi green polo shirt at black pants ang suot niya. Pero dun sa boses, parang may bahid siya.

Bumukas ang pinto ng elevator sa 2nd floor at dito na ako lumabas. Lumabas din siya at naririnig ko pa sa likuran ang speech niya. Nakasakay na ako ng tren at 'di ko na siya narinig pang muli.

Medyo natakot ako nung una kasi ang laki niyang tao pero eventually, naawa ako sa kanya. Kung totoo man ang iniisip ko tungkol sa kanya, bakit pakalat-kalat siya sa EDSA ng walang kasama? Baka mapahamak pa siya at paglaruan ng ibang tao.

Sana naman ay hindi.